تو به دردِ من رسیدی،به صدای روحِ بیمار

به همان شکسته قلبی،که شَود دریده انگار

دلِ مه جَبینت امّا ، شده گرمِ یارِ دیگر

شده خسته از نگاهت،به فلک،که کرده انکار

تو ولی به حال و روزم،نرسیده قلبِ سردت

نفست هنوز هر دم ، نگرفته بوی اجبار

دلِ سرد و بی فروغت،زده تیشہ پای مهرم

تو که بی گُنہ نبودی که شوی گرفته این بار

سرِ بی گناهِ یاران ، نرود به ظلم ، بَر دار

دلِ من چه ظالمانه، شده سر به دارِ بیدار

مَنِ پُر زِ شعرِ عاشق،خفه شد بہ لطفِ رویت

شده بغضِ این حوالی ، همه زیربارِ افکار

فاطمه حسینی