در هوایی خشک و سنگین،پشتِ شالیزارِ درد

در همین احوالِ دور از عیش و سرسبزیِ زرد

یک نفر ، تنهای تنها ، خسته از این روزگار

خسته از این حسِ نافرجامِ بی حسی و سرد

موی سیمین رنگِ او، سازنده ی مهتاب شب

در میانِ این سپیدی روز و شب ها، گَشته مرد

بوی افکاری جوان، این مردِ ما را کرده پیر

خلق و خویَش تنگ و احساسش تراوش هم نکرد

آرزو ، امّید و خواهش، در هوایش بی نفس

کرده این پوچیِ شیرین را، زِ خود هم باز طرد

ذرّه ای امّیدِ اصلاحاتِ اخلاقی که بود

گفته من را این زمان سخت است،دنبالش نگرد

فاطمه حسینی